Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: persoonlijke ontwikkeling moet een verplicht vak worden op alle scholen. Door je op jonge leeftijd niet alleen te ontwikkelen op het gebied van rekenen en taal, maar ook op hoe je om kunt gaan met het stemmetje in je hoofd of andere aspecten van persoonlijke ontwikkeling zal de wereld een stukje leuker worden. Voor jezelf en voor anderen. In dit artikel vertel ik een stukje van mijn persoonlijke verhaal en kom je erachter wat het effect zal zijn van vroeg beginnen met alles uit jezelf halen.

Omgaan met stemmetjes in je hoofd

Zelf ben ik als zestienjarige jongen in aanraking gekomen met persoonlijke ontwikkeling. Voor mij was de reden heel simpel: ik wilde socialer worden. Op zich had ik mijn leven goed voor elkaar. Ik had vrienden, meisjes vonden mij leuk (dat vind je natuurlijk heel belangrijk op die leeftijd) en de Havo ging mij eigenlijk iets te makkelijk af voor de tijd die ik eraan besteedde. Er was echter nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd aanwezig: “Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? Ben ik wel goed genoeg?”

En dat is heel logisch, ik denk dat 90% van de pubers met dit soort vragen in zijn of haar hoofd rondloopt. Als jongen op de middelbare school praat je daar niet zo makkelijk over met anderen. Je zegt niet dat je het eng vindt om op een meisje af te stappen omdat je bang bent om afgewezen te worden. Je zegt niet dat je onzeker bent over wat je hierna wilt doen. En je vertelt al helemaal niet als jij je eenzaam voelt, al had ik daar gelukkig zelf niet zo veel last van.

In de jaren die volgden begon ik steeds meer boeken te lezen, filmpjes te kijken en mij verder te ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben. Dit was nog niet eens in de tijd waarin mij allemaal mooie beelden op Instagram of TikTok werden voorgehouden. Nee, het was een intrinsieke motivatie. Ik wist het op jonge leeftijd al zeker: er valt meer uit het leven te halen. Er valt meer te leren dan dat wij op school hebben geleerd.

Als je dit leest ben je waarschijnlijk ook bezig met groeien naar een mooier leven en weet je waarschijnlijk dat je nooit uitgeleerd raakt, ik in ieder geval niet. Op dit moment ben ik bezig met de NLP Practitioner en iets wat ik daar van andere cursisten vaak hoor is dat het zo tof is dat ik al zo vroeg bezig ben. En ja… als ik terugkijk ben ik best wel lang bezig met mezelf (bewust) ontwikkelen. Zo’n tien jaar inmiddels. Maar toch blijft de gedachten in mijn hoofd rond spelen: wat nu als ik nog eerder was begonnen? Hoe zou mijn jeugd en mijn leven nu er dan uit hebben gezien?

Persoonlijke ontwikkeling op school

Tijdens mijn minor praktische filosofie kwam tijdens een discussie in de klas de vraag op: wat nu als alle kinderen op de basisschool filosofie krijgen? Ik wil graag die vraag breder trekken: wat nu als je van jongs af aan al begint met persoonlijke ontwikkeling? Als je leert omgaan met het stemmetje in je hoofd, als je leert ondernemen, ga zo maar door… Waarom is levenskunst geen verplicht vak?

Want uiteindelijk gaat het daarom. Tuurlijk, alle andere dingen die je leert zijn nuttig op bepaalde vlakken. Maar uiteindelijk draait het leven om, je raadt het al: leven. Het gaat er om alles eruit te halen dat er in zit, het leukste leven te leiden dat je kunt en geen spijt te hebben van de dingen die je niet hebt gedaan of dingen die je liever anders had gedaan. En je af en toe rot voelen hoort daar ook bij, maar hoe mooi is het als je daar op een goede manier mee weet om te gaan.

Ik heb vaak het idee dat er van ons wordt verwacht dat wij dat wel moeten kunnen, je leert het vanzelf wel… Maar wij hebben toch ook niet vanzelf geleerd te rekenen, te schrijven of geleerd waar alle Europese rivieren liggen? Iemand heeft het ons uitgelegd, wij zijn er mee aan de slag gegaan en hebben het vervolgens (al dan niet) toegepast op ons eigen leven. Waarom wordt er van ons dan wel verwacht dat wij maar even om kunnen gaan met tegenslagen, emoties of beperkende overtuigingen?

Daarnaast is het een vraagstuk van voorkomen of genezen. Tuurlijk is het goed als je op latere leeftijd ergens mee zit, je met iemand gaat praten. En dat lijkt ook steeds meer bespreekbaar te worden merk ik bij de vrienden om mij heen. Ze zijn er open over dat zij wel eens naar een psycholoog gaan en die openheid is alleen maar mooi. Ook bekende influencers (neem bijvoorbeeld Defano Holwijn) lijken er steeds meer open over te zijn, wat natuurlijk een uitstekend voorbeeld voor de jeugd is.

Maar toch komt bij mij dan de vraag op: wat nu als je dit had kunnen voorkomen? Tuurlijk, als je een heftige gebeurtenis meemaakt is het altijd goed om met iemand te praten. Maar op veel dingen hebben wij zelf ook invloed. Hoe ga je er bijvoorbeeld mee om als jij niet jezelf durft te zijn, jouw emoties niet durft te uitten of het lastig vindt om te bepalen wie je nu eigenlijk bent? Is de angst om voor een grote groep te spreken wel reëel of is dat iets wat makkelijk voorkomen kan worden?

Een voorsprong in het leven

In mijn ogen zijn veel van deze dingen makkelijk te tackelen, als je er mee om weet te gaan natuurlijk. Het is niet zo dat ik leraren of leraressen op de basisschool iets kwalijk neem. Ik ben er van overtuigd dat het grootste gedeelte voor dit beroep heeft gekozen om de jeugd en jongeren wat bij te brengen en te helpen in die fase van het leven. Maar er wordt nog té veel op academisch niveau en zo “intelligent” mogelijk zijn gedacht en te weinig op het niveau van je leukste leven leiden.

Ik zeg niet dat kinderen en volwassenen zich nooit meer slecht, onzeker of wat dan ook kunnen voelen. We blijven uiteraard allemaal mensen en dat is nu eenmaal onderdeel van de achtbaan in het leven. Zoals je bij een NLP Practitioner opleiding leert, heb je voor een grote mate zelf invloed op hoe je hier mee om gaat. Want er zijn nu eenmaal technieken die het leven een stukje makkelijker maken, ook als het even wat tegen zit. Hoe vaak heb jij als volwassene (als je iets nieuws geleerd hebt) namelijk wel niet gedacht: had ik dit maar eerder geweten… Hoe mooi zou het dat dan ook zijn om jouw kinderen mee te geven hoe zij met het leven om kunnen gaan? Met de ups & downs, onzekerheden en de druk die er vaak in de tienerjaren behoorlijk op ligt…

De ideale situatie zou in mijn ogen zijn als “levenskunst” een vast vak op alle scholen zou worden, maar dat is helaas nog niet zo ver. Daarom is het belangrijk dat jij op een zo vroeg mogelijk moment jouw kinderen meegeeft wat écht belangrijk is in het leven. En zoals eerder genoemd blijf je altijd nieuwe dingen bijleren, het zou dus zo kunnen zijn dat je dat zelf nog niet zo makkelijk vindt. En daarnaast, welke puber neemt nu iets klakkeloos aan van zijn of haar ouders?

Korte trainingen als NLP voor Jeugd of NLP voor Jongeren zijn daarom ideaal. De kinderen worden niet alleen begeleid door ervaren trainers, ze doen het ook samen met leeftijdsgenoten. Contact maken met gelijkgestemden, echte connecties en met een volle toolbox weer naar huis. Jij en ik hebben het waarschijnlijk voor een groot deel zelf uit moeten zoeken in onze jeugd, maar hoeveel makkelijker was het geweest als daar iemand bij was geweest om ons te begeleiden?

Ken jij iemand die je een voorsprong in het leven gunt en wil je meer informatie over NLP voor Jeugd of NLP voor Jongeren? Schrijf je dan zeker gratis in voor een informatieavond.